Nina Bouw en Suzanne Bisschop zijn gestart met een relatiebemiddelingsbureau speciaal voor weduwen en weduwnaars onder de naam Finishing Touch. De oprichters hebben ruime ervaring in arbeidsbemiddeling en beschikken dus over inlevingsvermogen en een luisterend oor.
Finishing Touch biedt relatiebemiddeling “nieuwe stijl”. Uitgangspunt voor de oprichters is mensen te laten doen wat ze leuk vinden in een omgeving die ze als prettig ervaren. De druk van de liefde afhalen en het op een ontspannen manier laten ontmoeten van anderen. Finishing Touch biedt naast de traditionele liefdesrelatie dan ook de mogelijkheid om relaties op te bouwen zonder een romantische insteek. Dit doen ze door één-op-één ontmoetingen te organiseren en door kleine groepen gelijkgestemden samen te brengen. Middels een speciaal ontwikkeld “moodbook” krijgt de alleenstaande diverse voorbeelden te zien van sportieve-, culturele- en (betere) horecagelegenheden. Zo kan de cliënt precies aangeven waarin hij of zij zich herkent en al dan niet prettig bij voelt. De relatieconsultant uit het kennismakingsgesprek blijft het gehele traject het vaste aanspreekpunt en biedt advies waar nodig.
Update: onderstaand initiatief is niet meer actief; Finishing Touch is nu het nieuwe relatiebureau dat zich richt op weduwen en weduwnaars
Nederland kent sinds kort een relatiebureau dat zich puur richtop weduwen en weduwnaars. Uitvaartverzorgster M. Zeegers, een van de initiatiefneemsters, regelt ontmoetingen tussen nabestaanden die een nieuwe levenspartner zoeken.
Volgens Zeegers is er een enorme groep weduwnaars en weduwen diegraag weer een partner wil, maar zich schuldig voelt tegenover de overleden man of vrouw. Omdat alleenstaanden die hun partner hebben verloren elkaar meestal goed aanvullen, brengt het ontmoetingsbureau Actie en Reactie hen bij elkaar.
Voor degenen die zich aanmelden, organiseert het bureau ondermeer themabijeenkomsten. Ook worden er speciale uitjes voor selecte gezelschappen op touw gezet.
Weduwen en weduwnaars die op zoek zijn naar een online datingsite kunnen deze vinden via Start2Date.
Kan iemand mij het adres van dit relatiebureau geven?
Beste Steven,
De site is te vinden op: Actie en Reactie.
Ik lees dat 50+ ers lastig en nieuwe relatie vinden, maar wat dacht je van een 32 jarige jonge man met een baby van 14 maanden dan. Ik ben mijn vrouw 15 augustus 2006 verloren aan hersentumoren. Onze zoon Stan was toen slechts 7 maanden oud. Ik ben op zoek naar een jonge weduwe van mijn leeftijd maar die zijn zeer dun gezaaid geloof ik. Mensen die dit niet hebben meegemaakt kunnen wel met me meeleven maar weten niet wat er werkelijk in je omgaat. Zodoende plaats ik deze advertentie in de hoop dat er zich weduwen aangesproken voelen die wellicht in dezelfde situatie zitten. Aarzel niet en mail mij, dan hebben we tenminste een stukje erkenning want ik heb het idee dat ik de enige ben in heel Nederland, al weet ik zeker dat dat niet zo is.
Hallo Bernard ik las bij toeval jou stukje ,wel al enkele jaren geleden voor jou ,ben 8 maanden geleden mijn man verloren aan een hersentumor hij is 3 jaar ziek geweest dus ik begrijp je volledig.
Zelf ben ik 42 jaar en blijf met 3 kinderen achter.
Hoe is het nu met je en met de kinderen ?
Groetjes Petra
Hoi Bernard,
32 is inderdaad zeldzaam jong en waanzinnig tragisch….
Ik ben nèt mijn vrouw verloren aan Melanomen (tumoren door het hele lichaam heen, dus inclusief hersenen)
Wij waren 18 jaar samen en ik heb ook een zoon van 15.
Ik voel me werkelijk ‘geamputeerd’ en ben de helft van mezelf kwijt :'(
De uitspraak dat je “samen één bent” klopt dus helemaal, en zeker in een fantastisch huwelijk die wij hadden.
Ik denk dat zowel Petra als ik dus héél goed weten wat jij voelt! Als koppel is een baby opvoeden niet gemakkelijk, ik kan me dus goed voorstellen hoe moeilijk het is om dat in je ééntje te moeten doen….RESPECT man!
Hou je Haaks!
Erwin
Hallo Erwin,
Ik ben Caroline en 6 jaar geleden verloor ik mijn man aan dunne darm kanker. Mijn kinderen waren toen 9 en 11 jaar oud. Alles alleen te moeten doen, vooral het nemen van belangrijke beslissingen is zwaar. Af en toe heb je toch de behoefte aan een arm om je heen en iemand die tegen je zegt dat je het goed doet.
Knap hoor, een puber in je uppie opvoeden en daarnaast nog naar je werk moeten gaan.
Groetjes, caroline
Hoi Petra,
6 maanden geleden is mijn vrouw na 2 jaar ziekte overleden aan een hersentumor. In het begin ging het vrij goed met me. Maar nu beginnen de twijfels doe ik het goed, kan ik het alleen etc. Dit samen met het feit dat je je maatje mist, iemand die aan een half woord genoeg heeft. De mensen om je heen begrijpen en snappen je verdriet maar je ze kunnen niet voelen wat jij voelt of tekenen van herkenning laten zien.
Ik heb 3 jonge kinderen van 6, 8 en 11 en ben nu zelf 47 jaar: Hoe gaat het met je en jouw kinderen?
Groetjes Roger
Hallo Roger,
Jouw verhaal raakt mij wel, ikzelf sta er ook alleen voor met 3 kindjes van 3,5 en 8 jaar en ben zelf 42. Ik ben hun vader niet kwijtgeraakt door hetgeen jullie allemaal beschrijven, maar door het feit dat hij zo´n persoonlijkheidsverandering is ondergaan en dus niet meer ´bereikbaar´is. Het is lastig om uit te leggen, maar ook ik ben de persoon kwijt die er ooit was. Ik ben nu 2 jaar verder en nu pas overvalt mij na het overleven met 3 kleintjes de rouw….
groetjes florine
Hallo Roger,
Ik las je verhaal en vroeg me af of je inmiddels het gevoel hebt ondanks alle verdriet, verder te kunnen. Ik ben 52 en heb mijn man ruim 10 jaar verzorgd met een hersrnziekte, inmiddels nu een jaar woonachtig in een verpleegtehuis. Ik zit met drie grotere kinderen, en feitelijk ook zonder partner en snap wat je hebt doorgemaakt.
Hallo jonge weduwen/naars, ik ben sinds april 2011 mijn man verloren, toen 31 jaar aan n hersentumor..wat een hel, hoe moet ik verder? Heb het eerste jaar gerend en gevlogen. Maar nu, het tweede jaar, komt alles dubbel zo hard binnen….
Hoi Debby,
Je gunt het niemand om weduw(naar)e te worden, maar op zo’n jonge leeftijd is zo onnatuurlijk. Ikzelf ben onlangs mijn vrouw verloren van nog geen 30. We hebben een kindje van bijna 2. Daar sta je dan, midden in het leven en ineens als alleenstaande ouder. Onbegrijpelijk en zo oneerlijk. Hoe moeilijk ook, we zullen door moeten.. Gr. wden
Inderdaad, daar sta je dan, midden in het leven. Wij hebben helaas geen kindjes mogen krijgen samen… Maar al mijn lieve vrienden hebben nu wel een gezin. Tuurlijk ben ik overal welkom, maar wat kun je je eenzaam voelen.. Dat ik door moet, ja, dat ben ik wel van plan. Ik doe het ook, alleen ben ik aan het overleven. Ik heb wel professionele hulp om mij heen, maar het gevoel kan je zo overvallen….
Debby, ik wilde absoluut niet belerend overkomen met m’n kreet; dat we door moeten.. Ik herken heel duidelijk jou benoeming dat het je ineens zo kan overvallen. Het gemis, de eenzaamheid, misschien stukje genegenheid. Misschien wil je jouw ervaringen en ”struikelblokken” (deels) delen en kunnen we elkaar helpen met bepaalde zaken. Dit hoeft voor mij niet op een algemeen forum als dit, mocht je er behoefte aan hebben met iemand te praten/mailen die raakvlakken heeft op dit gebied mag je me altijd een mailtje sturen: wden30@gmail.com
Groetjes Wden
Hoi Debbie,
Tja, dat 2e jaar….. dat moet voor mij nog komen, ik ben nu ruim een half jaar weduwnaar maar heb het leven wel redelijk goed weer op de rails gezet.
Ik denk dat jij gewoon weer toe bent aan een schouder waarop je leunen kan, die je verdriet begrijpt en jou steunen kan om die klappen goed op te kunnen vangen. Wat ik in een eerdere reactie gezegd heb dat 30+ ook echt veel te jong is om alleen te komen staan door zo’n tragische gebeurtenis, geldt ook voor jou hè?
Ik wordt dit jaar 45 (hoop ik) en sta er nu sinds 8-8-2012 ook alleen voor met een zoon van bijna 16. Zelfs dát is véél te jong toch?
Ik heb inmiddels wel een persoon die mij helpt met het verwerken van mijn verdriet. Die kan het niet begrijpen omdat zij niet een weduwe is, maar kan wel begrip hebben voor mijn stille momenten of verdrietige momenten.
Één ding weet ik wel…..rennen en vliegen werkt niet echt…erover praten en het tijd geven om er een plaats aan te geven werkt bij mij in ieder geval wel.
Ik weet niet of jij er iets aan hebt, maar ik heb er veel baat bij…. ;-)
Succes Debbie, Groetjes… Erwin
Ja Erwin, ook 45 is veel te jong. Zoals ik al eerder schreef heb ik wel professionele hulp en dat helpt me wel, alleen kan het gevoel van eenzaamheid me zo overvallen. Ik heb veel lieve mensen om me heen, maar die hebben allen een gezin en je wilt je ook niet steeds het ‘slachtoffer’ voelen of uitgenodigd worden uit medelijden… Soms voel ik me bezwaard om te moeten zeggen dat ik een …dag heb.. Helaas ben ik kort na het overlijden van mijn man mijn baan ook kwijtgeraakt…mijn enige houvast. Momenteel doe ik vrijwilligerswerk om weer in het arbeidsproces terug te keren, maar ik ben enorm zoekende naar mijn eigen ik… Wie herkent dit??
Hoi Debby.
Het is dat het nagenoeg onmogelijk is, anders zou ik denken dat jij de Debby bent die als HR-manager bij een Beveiligings Camera producent in Gouda werkt……..
Ik werkte daar dus, en ik heb werkelijk EXACT hetzelfde meegemaakt als jij nu schrijft.
Uiteraard moest ik mezelf eerst weer een beetje oprapen na het verlies van mijn vrouw…. logisch…. Toen ik weer een beetje bij zinnen was en mijn werk wilde oppakken kreeg ik te horen dat ik “beter niet kon komen, maar eerst een gesprekje moest hebben bij mijn Detacheerder” (ik werkte er als gedetacheerde) Daar kreeg ik dus te horen dat het met dat bedrijf zó slecht ging dat men 20% inkrimpen moest om te overleven…..externen er als eerste uit….. dus ook ik verloor mijn baan nadat ik mijn vrouw verloor…… ik weet dus HEEEEEEL erg goed wat jij meemaakt.
Ik heb alleen de mazzel nu dat ik binnen 2 maanden een nieuwe baan heb met een jaarcontract (dus niet als gedetacheerde) en daar heb ik het heel erg naar mijn zin. En ja….meedoen in het arbeidsproces geeft je inderdaad die broodnodige houvast…..ook heel herkenbaar dus voor mij…..
Je partner verliezen en dan ook je baan verliezen is het toppunt van eenzaamheid. Ja, ik had dan nog een zoon, maar als die op bed ligt ben je evengoed weer alleen, en juist DIE eenzaamheid is killing en ik kan daar dus ook niet aan wennen :-(
Dus ja ik herken dit……
sterkte, Erwin
ik denk dat weduwe\weduwnaren zoiezo moelijk een nieuwe relatie vinden ik ben al 10 jaar alleeen
Dat ligt eraan Ilonka,
Als je datgene zoekt wat je verloren bent, ben je verkeerd bezig denk ik. Als je open staat voor alles wat er op je pad kruist, kan je er nog een hoop van maken hoor!
Mijn Hanna was uniek, en daar bestaat gewoon geen tweede van! Ik moet er dus ook absoluut niet gaan zoeken naar een ’tweede Hanna’ want dan zal ik altijd teleurgesteld worden op één of meerdere fronten.
Ik ga er blanco in, en ik vorm mijn beeld hoe die persoon in mijn/ons leven zou kunnen passen en of er met haar minpuntjes ’te leven valt’. Want iedereen heeft minpuntjes….toch?
De pluspunten vallen meteen op, en daar word je eigenlijk ook verliefd op…..het zijn juist die minpunten die iets moeilijk kunnen gaan maken, en als je dáár nu eens minder kritisch op bent zal alles een stuk makkelijker worden denk ik zo….
Corrigeer me maar als ik er naast zit hoor ;-)
Succes….Erwin
ik corrigeer niemand jij hebt daar je eigen mening en idee over dat mag jij ook succes
Hoi
Ik lees en probeer me. Hier en daar verhalen van andere mensen te lezen. Hoe hun het doen na het overleden van hun partner.
Ik ben 38 en ben nog geen 4 weken geleden weduwe geworden en ook mij man is overleden aan een hersentumor.
We hebben 2 kinderen een jongen van 6 en meisje van 5.
Ik lees meer door het internet heen.
Ik wil jouw en je kinderen heel veel sterkte wensen.
M.v.g
Saskia
Heb je inmiddels een maatje gevonden?
Heel apart om te lezen. Ben zelf vorig jaar op mijn 32 e ook weduwnaar geworden. En geloof het of niet onze zoon heet ook Stan… Hij wad toen anderhalf.
Beste Bernard, leuk dat je reageert, maar deze site is géén datingsite. Je kunt eens kijken op de site die in dit artikel wordt besproken: http://www.actieenreactie.nl of op WeerRaak (www.weerraak.nl).
Voor het vinden van een datingsite kun je terecht op http://www.start2date.nl. Succes!
Ben een vrouw van 58 en werkend in een commerciele leidinggevende functie.
In 2004 ben ik weduwe geworden,mijn man had longkanker.
Ik heb met verschillende alleenstaande contact gehad,(via internet) maar in alle respect, de wereld van gescheiden mensen is een andere wereld heb ik ondekt.
Vandaar dat ik hier dit bericht plaats.
Is hier iemand die deze ervaring ook heeft??
Gerdi Pijpers
hallo,
ik ben een 35-jarige weduwe met een dochter van 5 en merk dat ik graag weer iemand zou willen ontmoeten waar ik de alledaagse gewone kleine dingen mee kan delen.
Ben nu op zoek naar dating-site waar ik wel tot mijn recht kom, want ja…de meeste dertigers hebben toch niet een geschiedenis als de onze met een man/vader die overleed aan kanker.
hebben jullie suggesties?
corine
Tja Corine, dat wil ik ook eigenlijk wel weten…..
Ik ben een weduwnaar van bijna 45 die ook weer aan een nieuwe relatie toe is….. weet ook niet waar te beginnen en inderdaad is de ‘gescheiden wereld’ anders dan de wereld van weduwen en weduwnaars.
Als jij iet goeds gevonden hebt, wil je dat dan ook met mij delen?
groet, Erwin
Hallo Corine,
Ik weet niet waar je woont, maar kijk eens op onderstaand adres. http://www.weduwen-weduwnaars.nl/
Deze vereniging is voor jonge weduwen en weduwnaars en is geen dating site maar doen gewoon leuke dingen met elkaar en ook voor en met de kinderen.
Groetjes Annie.
Hallo Annie,
Zit er ook zo’n vereniging in Zuid-Holland??
Halo allemaal.
Ik ben een weduwe van 58 jaar, en werk 32 uur per week bij een grote verzekeraar.
Ik zoek eigenlijk een weduwe in het noorden van het land om gewoon eens te praten een kopje koffie te drinken, een rommelmarkt bezoeken ect. gewone dingen dus. Ik heb een boeddistische levenswijze , maar sta echt met beide voeten op de grond. Ik heb een no-nonsens instelling en ben zeker niet egoistisch. ik hoop binnenkort op een reacktie groet
Ik ben een alleenstaande vrouw, die ondanks div huwelijksaanzoeken nog geen ja heeft gezegd. Ik ben 46 jaar, maar word meestal rond de 30 of midden dertig geschat. Ben slank, maatje 38 en heb een meisjesachtige uitstraling.
Ik zoek geen gescheiden man. Het zal zijn ex pijn doen mij met hem te zien.
Ik heb zelf ook verdriet gehad om dingen. Ook een weduwe kan nooit ALLES van jou begrijpen. Het moet gewoon klikken op vele terreinen.
Ik heb een vriendin die met een weduwnaar trouwde. Dat gaat uitstekend. Ze houden van elkaar. Daar gaat het om, denk ik.
Een man met een vlot klassieke uitstraling en een integer karakter met humor vind ik belangrijk. Uitstraling belangrijker dan leeftijd, hoewel mijn langste relaties of jonger dan mij of ietsje ouder waren, is dat geen voorwaarde. Maar 60 jaar is teveel. Dan krijg je vragen of ik je dochter ben.
Mijn relaties functioneerden op topniveau. Internationaal / Raad van Bestuur. Is geen voorwaarde voor nieuwe relatie, maar het lastige is wel dat je gewend raakt aan een bepaald niveau. Toch, uitstraling en stemgeluid is voor mij belangrijk(er).
Wie weet een goede site of activeiten waar ik iemand kan vinden.
Mijn reactie is dat ik het dood eng vind
Voor de aller eerste keer.Mijn man is voor twee jaar geleden overleden.Weet niet goed met deze situatie om te gaan.Wel weet ik dat alleen zijn vreselijk voelt.Ik ben 59
ben erg romantich,ben op zoek naar een betrouwbare man *Ik woon in het noorden van het land.Hoop iets te horen.
VR groet
Geheugen.
Een dagdie niet had mogen bestaan.
Een dag zoals elke dag.
Een dag die óók weer doorgaat.
Het duurt héél lang voordat deze dag gesleten is.
Want elk jaar komt deze dag weer terug.
voor iedereen op een andere dag.
Voor mij 16-1-2004.
het is bij mij al bijna 6.5 jaar geleden, maar soms is het als de dag van gisteren, en dan ebt weer een beetje weg, het is net de zee.ook ik heb geen goede ervaring met iemand die gescheiden was.soms denk ik alles gaat zoal het moet gaan. en met een datingsite, ik weet het niet.en de vraag WAAROM? daar krijg je nooit antwoord op.
ook gebeuren er dingen waarvan je vroeger nooit had gedacht dat je ze kon.
Janny,
Ik ben al een hele tijd weduwe,en ik wil graag een weduwnaar ontmoeten, om een vaste relatie op te bouwen,wel graag een gelovig persoon,in N-H.omgeving andijk,ik ben 58 jaar. vr,groet van Janny.
Gids:
De zwaarte van een rugzaktoerist
Is het gewicht van gedachten
Die mee reist op jouw weg in dit leven.
Dick 23-2-2007
Hallo mijn naam is Marja en ben 3 jaar geleden weduwe geworden.
Samen met mijn hond ben ik verhuisd naar de Betuwe waar ik mijn leven weer op de rit probeer te krijgen, dit lukt aardig maar wel met de nodige ups en downs.
Mijn leeftijd is 45 jaar en ben op zoek naar een leuke, sportieve en eerlijke man tussen de 45 en 50 jaar.
ben een vrouw van 34j en al 7j weduwe bleef achter met 2 kindjes van 3 en 4 j en ik kan je zeggen dat dit niet altijd gemakkelijk is geweest nu nog voel ik de pijn van het verlies van luc het is niet makkelijk terug een relatie te beginnen maar je moet verder met je leven hoe moeilijk dat ook is ; ben nog veel te jong voor alleen te blijven als er weduwe of weduwnaars zijn die willen praten laat dan wat weten sterkte allemaal
Hallo Brigitte,
Ik wil even reageren op jou e-mailtje,je heb groot gelijk dat je verder wil, het is veel gezelliger met z’n tweeen. ik ben al 18 jaar weduwe en voel nog steeds de pijn, ik mis mijn geliefde heel erg,hij overleed aan een hartstilstand, ik bleef achter met drie kinderen van 15 en 13 en 7 jaar. ik wilde ook verder, en had een relatie met een gescheiden man, maar dat ging niet meer,want je hebt allebei een ander verleden
nu ben ik op zoek naar een weduwnaar,maar dat gaat wel moeizaam, het lijkt wel dat deze dating ombekend is
voor weduwnaars, dat vindt ik wel jammer, want ik krijg geen reaktie’s. Brigitte ga verder met iemand die jou kan begrijpen,over je verdriet want het is moeilijk,heel veel sterkte met alles,ik hoop voor jou dat je weer gelukkig wordt,
heel veel groetjes van janny ruiter.
hoi janny dat ik verder met mijn leven ga dat doe ik nu ook ,maar dat is niet altijd zo geweest ,heb het heel zwaar gehad met het verlies van luc,en met de kids , en kon niet altijd erover praten moest me sterk houden voor de kinderen,degene die het zelfde meegemaak hebben die begrijpen ons en kunnen erover praten daarom wil ik langs deze weg ,met weduwe of weduwenaars chetten en ons verdriet dragelijker maken door erover te praten ,groetjes brigitte
het verlies van dierbaar iemandt doet pijn; en brengt veel verdriet met zich mee,maar we moeten verder met ons leven hoe moeilijk dat ook is en dat gaat niet vanzelf da gaat met vallen en opstaan,dan voel je je goed en dan zit je weer in de put ;maar weet dat er ergens hier boven in de hemel iemand op je neer kijkt en waakt over je dat je het verder wel redt hij of zij helpen ons daar mee sterkte allemaal groetjes brigitte
hoi Brigitte, leuk dat je een e-mail hebt verzonden, ik heb het wel met je te doen, je bent nog zo jong,ook voor de kinderen, die moeten toch hun vader missen, maar ik ben blij dat je kracht uit je geloof haal. dat doe ik zelf ook. en dat helpt, ik zal niet graag zonder geloof willen,
Je moet toch doorgaan ook voor de kinderen,de put zal altijd blijven maar je komt er altijd weer uit, daar krijg je de kracht voor, vanuit je geloof.heel veel groetjes van janny.
hoi janny de kinderen missen inderdaadt hun papa en bezonder stef de oudste die is er nu ondertussen 12j geworden hij is een slim kereltje want hij weet nog alles te vertellen wat er die dag is geweest toen ze me kwamen zeggen dat luc overleden was en hij was toen pas 4 j stefanie het meisje was toen 3jar en is er nu 11j bij haar ligt dat anders ze is licht autisstis en heeft een gehoor probleem onlangs is ze weer geopereerdt hebben een schroef geplaats voor een baha dat is een hooraparaat voor dit alllemaal uit te leggen is een lang verhaal als je wil zal ik je dat wel eens uitleggen het doet me goed dat ik met je kan praten al is het maar over kleine dingen want wie heb ik allen mijn mama en mijn zus en dat is ook niet altijdt fijn hoor maar ja ik ben blij dat ik ze nog heb groetjes brigitte
ze zeggen dat we op de wereld zijn gekomen om te leren wel wat moeten we leren . en wat met al de mensen die al overleden zijn hebben die dan genoeg geleert of wat als we nu eens een antwoordt konden krijgen op al deze vragen waarom moet een mens sterven waarom blijven we met de pijn en verdriet achter het is niet eerlijk
Lieve Brigitte,
Op de vraag WAAROM onze geliefde ons afgenomen zijn krijg je in geen enkel geloof een antwoord, geen enkel boek spreekt daarin de waarheid en geen enkel levend wezen kan die vraag beantwoorden.
Daar zijn wij allemaal niet in gekend.
Tóch heb ik wel een theorie waarin ik mijn rust gevonden heb en die luidt als volgt:
“Zet een willekeurig kind in een willekeurig veld vol mooie bloemen en vraag het kind een mooie bos bloemen voor jou te plukken”
Waar denk jij dat dat kind mee terug komt?
Als je dan heel logisch nadenkt komt het kind met de mooiste open gebloeide bloemen bij jou terug. Het kind is zich er niet van bewust dat bloemen die helemaal open staan niet lang blijven staan, die kijkt alleen maar naar de pracht en praal van de bloem ongeacht welk type, hoe groot, hoe lang het er al staat of wat dan ook……
Ik vergelijk mijn lieve vrouw als een bloem in dat veld…. zij was ten tijde van haar sterven die mooiste bloem in het veld dat geplukt werd.
Het is een natuurwet die altijd al bestaan heeft, maar er zijn mensen die zich in een bepaald geloof keren, waar ik me juist afgekeerd van heb, omdat daar voor mij niet het antwoord te vinden is. Niets ten nadele van die mensen hoor, maar ik kan het niet geloven dat mijn vrouw mij afgenomen is, en dat terwijl wij een PERFECT huwelijk hadden, nooit ruzie of geweld, eigenlijk alleen maar liefde kenden. wij hadden een perfect leventje met z’n drietjes (ik heb ook een zoon)
Elk geloof gaat ervan uit dat liefde de kracht is waarmee alles overwonnen kan worden…..jaja, vertel dat mijn vrouw, mijn zoon, mij, en velen anderen maar……
Met alle respect voor diegenen die gelovig zijn, mij doet het niets meer, maar ik heb wel vrede en rust bij die natuurwet gevonden en daar kan ik verder mee!
Als je babbelen wil, mag je contact opnemen hoor Brigitte….ik sta wat dat betreft helemaal open (voor iedereen eigenlijk)
groetjes en sterkte…. Erwin
Brigitte, ik stuur je even een E-mail bericht.groetjes van janny.
Ben sinds april van dit jaar weduwnaar. Mijn vrouw had darmkanker met uitzaaingen in de lever. Zij is op 38-jarige leeftijd overleden. De kinderen van 7 en 9 praten weinig over.Kan iemand mijn nog tips geven om te voorkomen dat de kinderen erop latere leeftijd veel last mee krijgen.
Ad
de wereld zit vol verassingen ik heb een heele lieve man ontmoet die me neemt zoals ik ben en met mijn 3 kinderen dat er zo nog iemand bestaat echt waar ben heel gelukkig had de moet al opgegeven maar nu niet meer heb nog een heel leven voor me en dat grijp ik met beidde handen ;,luc je bent in de hemel maar ik vergeet je niet je blijft altijd een plaatsje in mijn hart hebben en ooit zien we elkaar weer op ons pad naar de heer
het verdriet om luc blijft nog steeds maar doordat ik danny heb leren kennen kan ik het plaatsen en dat is wat een mens moet doen het is nu 7 j geleden dat luc overleden is maar het is gelijk ze zeggen het leven gaat verder hoe pijn het ook doet luc zou niet gewilt hebben dat ik alleen bleef met de kinderen hij helpt ons door het verdere leven te komen daar ben ik zeker van luc vergeten doe ik je niet
Hallo ik ben Antoinette en ik ben ruim anderhalf jaar weduwe. Ik zoek een maatje waar ik alles mee kan delen en leuke dingen mee kan ondernemen. Ik ben 47 jaar.Alleen is maar alleen.
Hallo
Ben 7 jaar weduwe en een vrouw van 40 jaar.
Hoewel het verdriet slijt en mijn leven doorgaat, ook omdat Johan dat graag wil, hij wil geluk zien.
Is er misschien een leuke eerlijke spontane man die samen met mij leuke dingen wil ondernemen.
dat maatjesgevoel zou ik weer intens willen ervaren.
Hallo, ik ben een jonge man van 33 jaar met een zoontje van 2 jaar en 3 maanden.Ik ben sinds 15-08-06 weduwnaar. Ik zie dat de site weerraak er al een hele tijd uit ligt. Ik heb me in laten schrijven bij een datingsite maar merk dat er een wereld van verschil zit tussen weduwnaars/weduwen en mensen die gescheiden of altijd single zijn geweest.Ze hebben geen idee wat het betekend om weer helemaal van voren of aan te moeten beginnen zonder dat je daar ook maar iets aan hebt kunnen doen. Ik heb het idee dat ik alleen in nederland ben. als dat niet zo is had ik graag een reactie want het valt absoluut niet mee om de draad zomaar weer op te pakken. Ik heb de situatie nu een klein beetje geaccepteerd maar door de zorg voor mijn zoontje kom ik nooit aan rust toe. Verder kan ik nergens meer echt van genieten laat staan ergens op verheugen, voel me vreselijk leeg, van een andere planeet. In gezelschap probeer ik toch om een beetje gezellig te doen maar dat kost me meer energie dan dat het me opleverd en als je daarna weer alleen naar huis moet, pfffff is helemaal niks aan.Moet er niet aan denken dat ik zo oud moet worden, want dat is werkelijk 100x niks.
Beste Bernard,
Ik begrijp wat je bedoeld.
Ben al zeker alleen vanaf me 27 jaar.
Heb nooit het geluk gehad om een man te vinden die mij serieus nam als aantrekkelijke vrouw.Heb gevoel als ieder ander mens.
Ben nu 42 jaar
De meeste mensen denken dat ik net in de dertig ben haha
Groetjes Nancy
Goede avond,
Na een gelukkig huwelijk van bijna veertig
jaar heb ik Marianne op 28 februari aan kanker verloren. Ik ben niet echt op zoek naar een partner maar wil wel in contact komen met een lotgenote. Via mail
kun je ook veel kwijt. De ander weet waar je over praat. Ik ben 63 jaar, slank
en nog actief. Veel hobbies en werk part-time.
Kinderen zijn het huis uit.
Nou bedenk ik net dat dit geen dating site is, maar weet iemand of er een is voor verse weduwnaars?
Ad.
weet ik niet maar ben zelf ook een paar maanden weduwe gemakkelijk is het niet zo in je eentje zeker na een huwelijk van 42 jaar mijn man was al een beetje ouder en ja dan komt natuurlijk de dag dan zit je met de gebakken peren nog te jong om alleen te zijn en te oud om zoals de jongeren te gaan daten en je in het uitgaansleven te storten denk dat je daar tegenwoordig alles en nog wat tegenkomt dan liever een serieus en lief iemand om gezellig mee om te gaan die ook in dezelfde situatie is
Goeden avond Ad,
Kijk even verder op deze site, dan vind je vast wel wat om er over te praten,
verse weduwnaars en weduwe die bestaan niet,
de wond in je Hart zal altijd zijn, als je iemand moet missen door de Dood.
Ik ben zelf al ruim 18 jaar weduwe, ik was nog maar 18 jaar getrouwd, maar het is voor mij of het gisteren is gebeurd.
Ad, heel veel sterkte, op deze site.
Heel veel groeten van Janny.
Hallo Jenny,
Dank voor je medeleven, ik heb wat informatie gevraagd over een community op
deze site. In ieder geval zou ik graag mijn
gevoelens willen delen met mensen die dat al veel langer ervaren. Maar ik ben zeker benieuwd hoe je 18 jaar alleen zijn overleeft.
Veel groeten van Ad.
Hallo Ad,
Mijn naam is Janny.
Ik was niet alleen, want ik had nog kinderen thuis, die naar school gingen,dus druk genoeg.
Groeten van Janny.
Hallo JANNY,
Sorry, had m’n bril niet op.
Je mag me gerust mailen hoe je omging met
je verdriet naast de zorg voor je kinderen.
Zelf heb ik drie kinderen die niet meer thuis wonen en twee kleinkinderen.
adgevers@home.nl
Hallo Bernard, wil even reageren op jou verhaal. Ik zelf ben weduwe sinds augustus 2005. Ben zelf nu bijna 36 jaar. Ik bleef achter met 2 kinderen, toen 8 en 2,5 jaar. Ik begrijp jou heel goed, hoe jij je voelt. Leeg van binnen en toch maar doorgaan voor je zoontje. Bij alles wat je doet kost het je energie, en je doet dingen voor je zoontje, maar je kan er niet van genieten, want alles moet je ineens in je eentje doen. De wereld tussen singles, en gescheiden mensen kun je niet vergelijken met onze wereld. Wij houden/hielden van diegene en die is ons zo afgenomen. Hun weten niet wat voor verdriet wij daarvan hebben. Wij moeten alles alleen doen en beslissen, terwijl hun nog iemand hebben waar ze mee kunnen delen. Weet heel erg goed wat je bedoelt en hoe je voelt. Het leven is niks meer aan zo, om alles alleen te moeten doen. Hoop snel wat van je te horen. Heel veel sterkte.
Groetjes, Roos
hallo bernard en roos,
Ook ik ben weduwe sinds maart 2007 en ben nu 34 jaar.
Zelf heb ik een tweeling van nu 3,5 jaar en het leven als weduwe/weduwnaar is niet te vergelijken met iemand die gescheiden is. Ook contact hebben met gescheiden partners valt erg tegen, zij snappen vaak niet waarom je zo verdrietig blijft om die ene persoon. Je voelt je vaak alleen ook al heb je veel vrienden, want je bent je maatje kwijt met wie je alles deelde.
Het is wel fijn om met mensen te praten die je begrijpt. Dus heb je zin om te babbelen dan hoor ik het graag.
groetjes marlinda
Dag,….
Ik begrijp jullie verdriet heel goed ,je mist je maatje met wie je alles samen deed en nu alleen verder,je vraagt je vaak af ,hoe?
Het gemis is heel moeilijk te verwerken ,4 Juni 2006 is mijn man plotsling [acute leukemie]overleden.
Ik wil wel graag met jullie paten,voel me vaak heel erg alleen
groetjes ,Nelly
Hallo Roos, sorry dat ik zo laat reageer maar bij deze. Tis idd wat je schrijft. Het verdriet en teleurstelling blijft zeer intens aanwezig. Alles wat je doet kost energie en levert weinig op. Rouwen vreet energie dat is me wel duidelijk. Ik geef je mijn eigen e-mail adres dat vindt ik wat makkelijker praten. toonenlilian@hotmail.com
ik hoop wat van je te horen !!
groet
Bernard
Hoi Marlinda,
ik zie dat je ook gereageerd heb op mijn mailtje. Ze snapppen idd niet waarom je zo stil bent geworden, bent veranderd. Degene waarmee je onvoorwaardelijk 100 wilde worden is er niet meer en komt nooit meer terug. Je hele toekomst zonder je alles, je steun en toeverlaat, degene die je vertrouwde die arm om je heen als je het ff moeilijk had, die drive om te leven en om alles te delen. Je bent jezelf voor de helft kwijt. dat moet je weer allemaal ZELF op de rails proberen te zetten. Ik ben een eigen kinderopvang begonnen, daar kan ik mijn zoontje stan plaatsen. Mijn zus en schoonzus leiden de creshe. We hebben er nu 22 rondhuppelen. Dit geeft me een hoop rust. Ik wer helemaal gestoord van het regelen van opvang, vandaag naar oma morgen naar die dan weer zus en zo. om knettergek van te worden. ik geef je ook mijn eigen e-mail adres toonenlilian@hotmail.com. je ziet dat adres moet ik eigenlijk ook nog een keer veranderen maar ze hoort nog steeds bij mij. ik hoop van van je te horen.
groet
Bernard
Hallo!
Ik zit voor het eerst sinds 5 maanden weer achter de pc en zoek naar verhalen van lotgenoten. Vijf maanden geleden is mijn man plotseling overleden (44 jaar). Ik ben achtergebleven met onze dochter van 7,5. Dit had ik nooit verwacht, 36 en dan alleen achterblijven. Wat ik hier ook lees en zelf ervaar: omgaan met gescheiden mensen is niet hetzelfde. Voor mij niet maar ook voor onze dochter niet. Kinderen van gescheiden ouders hebben nog een vader waar ze heen kunnen of contact mee kunnen hebben. Wij niet…. Ik voel me vaak alleen, eenzaam en alles maar dan ook alles kost energie. Elke dag een nieuwe uitdaging/gevecht. En nu, nu heeft ze vakantie. Om je heen zie je vrolijke gezinnetjes, lekker weggaan. Moeilijk, heel moeilijk om te zien.
Zo, even kort wat dingen van me afgeschreven.
Groetjes,
Joyce
Hallo Ad,
Het gevoel van “verse weduwnaar”voel ik heel goed aan; mijn geliefde is nu 7 weken geleden overleden aan een hartstilstand, volkomen onverwacht. Ik was er niet bij en heb geen afscheid kunnen nemen.
Na eerst gescheiden te zijn geweest was hij mijn eerste, echte grote liefde. Iemand met wie je die zeldzame klik in je leven hebt, hetgeen lang niet iedereen gegeven is.
Heel dankbaar ben ik dat ik dit heb mogen meemaken, maar het verlies voelt vreselijk.
Ben zo wanhopig geweest, dat ik dacht hulp nodig te hebben, maar besef ook dat je het toch alleen moet doen.
Na lang zoeken op internet deze site gevonden, waarvan ik hoop enige steun te mogen ontvangen en ervaringen van gevoelens te kunnen delen.
Ik lees dat je parttime werkt; ik ook, en ik ervaar dat dat toch veel afleiding geeft.
Nog 2 jaar zou ik werken en daarna … en toen viel alles weg.
Ad en andere lotgenoten veel sterkte gewenst,
Ilonka
Hallo Ilonka,
Ook ik werk nu bijna fulltime omdat ik
thuis zo verschrikkelijk alleen ben.
Volgend jaar wordt ik vijfenzestig maar ik weet nu al dat ik als ik me zo blijf voelen
zo lang blijf werken als ik kan. Via deze site kwam ik in contact met Janny (zie boven) en we hebben beiden steun aan onze
email correspondentie. Hier in de buurt komt regelmatig een lotgenotenvereniging
“collega”s”, samen. Ik weet niet waar je woont maar misschien is dat iets voor je.
A.s.vrijdag 11-7 is er weer een meeting
in Vinkel (bij Oss). Kijk op de site van
http//www.weduwen-weduwnaars.nl/
Mijn Marianne is een jaar na de diagnose:
maagkanker met leveruitzaaingen overleden. Wij hebben samen met de kinderen veel kunnen praten en ze heeft van iedereen afscheid genomen. Daarom voel ik heel erg met je mee dat jou grote liefde je plotseling ontviel. Ik merk nu na bijna een half jaar dat het verdriet bij tijden heel heftig kan zijn, maar er zijn nu af en toe ook dagen dat ik denk: hee, vandaag nog geen traan gelaten. In ieder geval helpt het als je bij “vreemden” en/of lotgenoten je verhaal kwijt kunt. We zitten met z’n alle in hetzelfde schuitje.
Sterkte en Mail me gerust:
adgevers@home.nl
AD
Hoi Ad,
Onlangs hoorde ik van het lotgenotencontact in Vinkel ( zowat bij mij om de hoek) ik heb alleen de stap nog niet durven te zetten, kun je mij er meer over vertellen in een mail misschien?
Ik ben 53 jaar en sinds 10-2-2009 weduwe.
Groetjes Jeanne
Hoi Ad en Jeanne,
Is er ook zo’n vereniging in Zuid Holland?? Vinkel is te ver weg voor mij…
Gr Debby
Heel veel herkenbare verhalen hierboven. Voor persoonlijk contact of kennismaking met lotgenoten, Kijk op http://www.liefdedelennaverlies.nl
Sinds afgelopen december ben ik weduwe. Mijn man (36) is samen met onze jongste dochter omgekomen bij een ongeluk. Zelf ben ik 34 en heb nog een dochter van 5. Ben net terug van vakantie en vond dit zeer confronterend. Overal happy gezinnetjes en vaders zie leuk met hun kinderen aan het spelen zijn. En daar zit je dan alleen aan de rand van het zwembad…. Nu na 7 maanden zit ik er volledig doorheen. Al mijn zorg gaat uit naar mijn dochter en ik heb grote behoefte aan tijd voor mezelf. Alle goedbedoelde adviezen in mijn omgeving ben ik meer dan zat alsmede allen ‘opbeurende’ opmerkingen als ‘je bent nog jong’ ‘je hebt er nog een’ enz.enz. Alhoewel ik een hoop lieve mensen om me heen heb voel ik me ontzettend eenzaam en mis mijn maatje en beste vriend. Ik had alles en nu heb ik (bijna) niets meer. Ik zou graag in contact komen met leeftijdsgenoten (bramemila@zonnet.nl)
Sinds vorig jaar augustus ben ik (29) weduwe. Mijn man (44) heeft zelfmoord gepleegd, helaas hebben wij samen geen kinderen mogen krijgen. Ook ik heb lieve mensen om me heen, maar geen lotgenoten/maatjes die hun partner zijn verloren. Regelmatig ‘fijne’ opmerkingen van ‘je bent nog jong’ en ‘wees blij dat je geen kind(eren) hebt, anders lag je een stuk slechter in de markt’, ben ik zo beu. Ik zou zo graag met iemand in contact komen die de pijn en het verdriet begrijpt…
Sinds mei 2007 ben ik (27) weduwe geworden, en we hebben een dochtertje van nu 1,5 jaar, ( 4 maanden toen hij overleed), mijn vriend (37) overleed aan een onverwachte hartstilstand. De verhalen zijn allemaal heel herkenbaar en misschien dat ik hier iemand van mijn leeftijd vind om mee te praten
Hoi Fleur, Riande, Emilie en Es, ik ben Bernard (34) sinds 15 augustus 2006 weduwnaar en vader van Stan (2.5)Zo af en toe werp ik eens een blik op deze pagina maar er wordt vrij weinig op geschreven door mijn leeftijdsgenoten. Ik ben (blij) dat er nu eens mensen van mijn eigen leeftijd opstaan die in hetzelfde schuitje zitten want ik dacht dat ik alleen op de wereld was. Het is allemaal heel herkenbaar wat ik van jullie lees. Ik voel me ook vaak van een andere planeet, zo fucking alleen tussen 101 vrienden en mensen die je proberen te steunen maar niet weten waarover ze het hebben. Dat kun je ze ook niet kwalijk nemen. Deze situatie is zo onwerkelijk, soms helemaal uitzichtloos maar toch MOET je vooruit. Als je je koppie laat hangen maak je het voor jezelf nog zwaarder. Ik trek mezelf op aan de gedachten dat ik de gifbeker al op jonge helemaal leeg heb moeten drinken wat voor de meeste anderen veel later komt en dat het alleen maar beter kan worden vanaf punt -100.Ik moet bekennen dat het tweede jaar veel zwaarder is dan het eerste. Ook ik zit er af en toe helemaal doorheen maar toch moet ik er zijn voor mijn zoontje. Tijd voor jezelf of om je accu is bij te laden is er amper. En idd vooral deze periode is zeer confronterend. Overal om je heen zie je de happy families spelen met hun kids of lekker hand in hand lopen. Dan begin je van binnen te koken van woede en onmacht. Dit is de heerlijke zekerheid en rust die je zelf ook hebt gehad maar wat ons tegen alle wil van de wereld is afgenomen. Het helemaal opnieuw beginnen vreet energie die er vaak niet is. Mocht je je frustratie, onmacht, woede en vooral verdriet met me willen delen dan hoor ik graag van je. Mijn e-mail adres luidt: toonenlilian@hotmail.com khoor van je, Bernard
beste Bernard,
Ik dacht idd ook de enige van mijn leeftijd te zijn, maar helaas/gelukkig is dat dus niet zo.
Wat mij nu toch ook op begint te breken zijn de avonden alleen, de eerste 8,9 maanden waren er de hele dag mensen en nu, nog geen 1,5 jaar later, zit ik praktisch altijd alleen ’s avonds, ik heb natuurlijk ook een kleintje waardoor ik niet weg kan. Ik ben gelukkig heel positief ingesteld, mede daardoor en door mijn dochter ga ik door en probeer ik er toch elke dag weer wat leuks van te maken, maar het is reuze moeilijk, vooral dat je er niet zelf voor gekozen hebt om het alleen te doen.
Raoul, mijn vriend, en ik hadden ook echt een super relatie, alles klopte, we zouden idd samen 100 worden, en heb er eigenlijk ook nooit meer aan gedacht dat ik idd weer helemaal opnieuw zou moeten beginnen. Kortom ik herken me helemaal in jou ( maar ook in de andere verhalen).
Ik moet nu die kleine uit bed gaan halen, maar mail zeker nog wat. Vind het namenlijk leuk te horen van je creche, ben zelf ook iets dergelijks aan het doen, ineens.
Je hoort nog van me, sterkte en veel kracht en voor jullie kleine mannetje een aai over zijn bol, groetjes Fleur
Hoi Fleur, ik hoor van iedereen hetzelfde verhaal wat betreft het alleen zijn na een bepaalde periode. Mijn moeder heeft het ook al twee maal meegemaakt, maar om een heeeeeeeeeeeeellllllll lang verhaal kort te houden had ik me er al op ingesteld en op voorbereid. Ik heb tegen mijn vrienden en kennissen van begin af aan gezegd dat ik wel naar hun toe kom als ik daar behoefte aan heb want van de hele dag mensen om me heen wordt ik ook niet echt vrolijk. Verder heb ik de rust ook heel hard nodig want rouwen en er ook nog alleen met een kleine voorstaan kost bakken met energie , maar daar hoef ik jou niets over uit te leggen. Dus dat gat waarin je valt heb ik gelukkig niet meegemaakt. Ik probeer er zoveel mogelijk met m’n kleine man uit te gaan en op bezoek. Vind ik zelf ook lekker, ff niet de hele tijd zelf opletten. Verder heb ik het geluk dat ik ‘m elke woensdag en zaterdagavond onder kan brengen bij familie. Ik merk nu wel dat ik weer helemaal opnieuw alles wil meemaken, als opgejaagd vee. Ik weet niet hoe ik dat moet beschrijven. Toen je samen was en gesettled had je daar veel minder behoefte meer aan. Nu lijkt het net alsof ik weer helemaal jong ben en eruit moet. Bang om misschien die ene waarmee je weer een toekomst kunt opbouwen mis zou lopen. Heel vreemd terwijl ik weet dat als je gaat zoeken je niemand tegenkomt. Ik trek me op aan de gedachte dat ik nu al op jonge leeftijd heb meegemaakt waar anderen hun hele leven over kunnen doen en dat het vanaf punt 0 alleen nog maar beter kan worden. Ik zou graag nog wat met je verder babbelen. Ik hoor van je “medevechtersbaas” Geef de kleine meid een knuf van mij en Stannie groet Bernard
hai bernard,
Ik heb je net een mailtje gestuurd maar heb het idee dat het niet is aangekomen?? groetjes fleur
hallo,
ben ook een weduwe van 31 jaar met dochtertje van 28 m. een werkongeval is rap gebeurd. eind mei 2007.
confronterend als je leest dat je toch niet de enige bent die hierdoor moet.
voel mij meetstal alleen. want dit is het wel, je staat overal alleen voor. en de rest van de wereld draait door. het gras is altijd groener aan de overkant.
toch kan ik ook genieten. eens de kleine naar de chreche en naar zee, mosselen gaan eten , ja alleen. wil dan ook niemand tot last zijn en je ziet het wel alleen gaat het ook. al ben je er constant mee bezig. herkenbaar wegvluchten uit huis.
een hart onder de riem voor wie hier ook door moet .
Hoi Terry,
tis idd niet niks maar je zult toch door moeten. Vooral het feit dat je niemand tot last wilt zijn met je verdriet. Kop op want als je je laat hangen doe je jezelf te kort. Maar geef je gevoelens ook de kans om eruit te komen. Krop niks op maar uit je zoveel mogelijk. groet van je medevechter
Hallo allemaal,
Goh, allemaal jonge mensen die hun partner zijn verloren en ook kinderen hebben. Wat fijn en wat erg!!! Ik ben (nog) 33 jaar en heb 2 kinderen, 21 maand en 5 jaar. Mijn man is 18 juni 2007 overleden aan melanoomkanker. Het is ‘al’ meer dan een jaar geleden, maar het gaat nu eerder ‘slechter’ dan beter met me. Misschien ook wel doordat ik nu alles een beetje op regel heb en alles lekker loopt dat ik nu tijd heb om zelf te rouwen. Maar dat is idd moeilijk om aan de omgeving uit te leggen. Ik herken veel in jullie verhalen. Ik ben eigenlijk op zoek naar een lotgenoten contact groep, maar dan wel met jonge mensen met kinderen tot een jaar of twaalf. Dit is erg moeilijk te vinden. Weten jullie iets? Ik woon in Friesland.
Groetjes, Gretha
Hoi Fleur,ik heb je ook een paar keer gemaild maar volgens mij zijn ze niet aangekomen. groet bernard
Ik (59 jr)ben 10 jaar geleden verlaten door mijn destijds zeer langdurig depressieve man die nog eens gelukkig wilde worden. Nog steeds rouw ik daarom en voel mij goed beschouwd ook een weduwe. Het gaat in principe om een beleving van groot verlies.
Sinds kort heb ik toch maar een poging gewaagd om een andere partner te vinden. Maar gek genoeg zou ik mij het veiligst voelen bij een weduwnaar omdat die in zeker zin ook nog om zijn partner geeft. Begrijpt iemand mij??
Ik ben sinds november 2007 weduwnaar. Mijn vrouw op 33 jarige leeftijd overleden aan kanker.Ik ben zelf 38 jaar. Ik heb 2 leuke jongens van 6 en 9 jaar. Het gemis is heel groot. Ik ben blij dat er meerdere mensen durven te reageren die op jonge leeftijd hun partner zijn verloren. Als je met de kinderen bezig bent dan herken je altijd iets van je partner terug, maar alleen achterblijven is niet leuk.
Hoi Corine,
Ik hoop dat je draad weer wat op kunt pakken. Het is allemaal niet gemakkelijk. Ik weet namelijk wat je door moet maken. Ik zou zo geen dating site voor je weten, want op ons gebied is er niet zo veel. je zal toch iemand met ongeveer de zelfde achtergrond moeten vinden. Ik hoop dat het jou lukt.
Groetjes,
Richard
Beste Emilie,
Je e-mail adres klopt niet volgens mij. Ik krijg steeds een foutmelding.
Zou jij het goede e-mail adres door kunnen geven.
Bij voorbaat dank.
Richard
hallo jonge weduwe en weduwnaars,
het is voor niemand makkelijk om je leven weer te moeten op pakken na het verlies van je allerliefste dierbare. Het liefst blijf je terug blikken naar de tijd waarin je samen zo gelukkig in was. Ikzelf heb vorig jaar maart mijn man verloren, ikzelf ben nog maar 34 jaar en heb een tweeling van bijna 4 jaar oud.
Nu ben ik een boek aan het lezen van karin kuiper, zij heeft persoonlijk ook haar man verloren en bleef alleen achter met kinderen.
Dit is echt een aanrader om te lezen, het geeft veel herkenning dat je niet de enige bent en dat het niet erg is om een huildag te hebben.
eigenlijk hoop ik dat er een site komt waar je elkaar beter kan leren kennen als weduwnaren, want het is toch een eigen wereldje dan gewone datings site.
Hey allemaal,
Jeetje ik zit echt verbaasd te lezen hier. Wat een herkenning!!!! Ik ben 29 jaar en mijn man is begin dit jaar overleden. We hebben een prachtige dochter van 2 jaar. Ik vind het vreselijk zwaar om met mijn verdriet om te gaan en goede moeder te zijn en zo goed mogelijk over te komen voor de familie/ vrienden etc.. Alles komt als een gek op je af en dat sloopt energie als een gek! Ik lees en hoor vaker dat het tweede jaar nog zwaarder is. Wil graag alles doen om mijn benen eronder te houden, zeker voor mijn dochter, maar jeetje…kan het nog zwaarder?? Ik weet dat ik heel hard ben voor mijzelf en ontloop vaak stilzittende momenten om niet steeds die intense pijn te voelen. Het vreselijke gemis van mijn man waar ik zo ziels veel van hou! Hoe valt daar ooit mee om te gaan??
Hallo Allemaal
Afgelopen 26 aug ben ik mijn man verloren hij is 46jaar geworden.Ik zelf ben 40 en we hebben een zoon van bijna 16.
Net nu ik een rotdag achter de rug heb,kwam ik jullie site tegen,want hoe lief de mensen het ook allemaal bedoelen je zoekt toch mensen op die je begrijpen en in zo,n zelfde situatie zitten.Ik merk aan sommige mensen dat het al weer lang geleden is hoewel het nog maar 7weken geleden is.Ik heb het boek van Karin Kuiper ook op me nachtkastje liggen,en ik moet zeggen daar zit heel veel herkenning in.Wij vormden met zijn 3tjes een heel hecht gezin,en nu voel ik me geamputeerd,me maatje mijn allerliefste is er niet meer.Ik ben zelf verpleegkundige en heb hem zelf begeleid en verzorg tot hij stierf,iets wat me kracht moet geven,maar mensen ik ben op.Het gemis wordt elke dag erger en idd je moet sterk zijn voor je kids,maar savonds val ik huilend in slaap omdat ik dingen nog niet kan plaatsen.
Ik ben een weduwnaar van 47 jaar, ben sinds mei 2007 weduwnaar.
Volgens mij heb ik mezelf weer aardig op de rit, maar het alleen zijn is niet makkelijk.
Daarnaast ben ik diabeet type 2 en heb tabletten en het is controleerbaar, nu sta ik op een site maar het lijkt wel of je ander enge ziekte hebt waardoor je eigenlijk in een soort isolement raakt.
Maar ik ben en blijf positief.
Wat wel is dat er een verschil is tussen gescheiden zijn of een dierbare missen.
Iedereen roept wel sjee kan mij voorstellen dat je je alleen voelt, maar ik denk dat een relatie tussen beide geen optie is.
Volgens mij hebben lotgenoten dat eerder als gescheiden mensen.
Ik hoop ook dat er voor mij de zon wel weer gaat schijnen.
Ineens komt er een moment dat je denkt….
“Ik ben toch niet de enige die in dit pakket zit??”
Ik ben 33, 2 kleine kids (1,5 en 3 jaar) Mijn man, mijn maatje mijn alles is januari 2007 overleden. Alweer bijna 2 jaar geleden. Ik heb zoveel lieve vrienden en familie om me heen. Maar op 1 of andere manier wil ik het wel eens uitschreeuwen:
“Is er nou niemand die mij begrijpt??”
Hoe het is om er ineens alleen voor te staan. Alle beslissingen alleen te moeten nemen. Je trotsheid mbt de kinderen te delen met degene van wie je houdt, met wie je bewust hebt gekozen voor deze kinderen te gaan… En dan haal ik maar een paar punten aan.
Ik denk dat dat ook moeilijk te begrijpen is als je zelf niet in zo’n situatie zit.
Wat ik de laatste tijd met name mis is mijn maatje, iemand die me begrijpt naar me luistert er voor me is….
Ik krijg niets anders te horen dan “met jou komt het wel goed” Je bent nog jong je ziet er goed uit…. Zijn dat de garanties om weer iemand te kunnen vinden waarmee het klikt, die de eenzaamheid een beetje weg neemt en waarmee je ook dit verdriet kunt delen?
Het doet me “goed” om te lezen dat er dus wel mensen zijn die het begrijpen, helaas van mensen die in hetzelfde pakket zitten!
Voor iedereen die de wintermaanden alleen tegemoet gaan: Heel veel sterkte!!
En wie weet… vinden wel elkaar? Om het er eens over te hebben?
Hoi Els,
Las net je berichtje. Echt heel herkenbaar allemaal. Mensen zien ook sneller en graag natuurlijk weer een goede toekomst voor je maar echt alles voelen bij elk klein dingetje waardoor er een herinnering bovenkomt is voor velen niet te bevatten. Er zijn zoveel kleine dingen die super veel betekenen maar die niet uitgesproken worden maar wel in je hoofd zitten keer op keer. Tenminste zo ervaar ik het. Hoe lief het ook van iedereen is maar ik denk idd dat het niet te snappen is voor de meeste. En dat van ‘als ik het verdriet van je weg kon nemen, deed ik dat’ doet mij nog meer beseffen dat ik ‘anders’ ben dan zij en voel je je erg alleen. Deze winter is mijn eerste winter zonder mijn man en ik vind het vreselijk. Er zijn momenten dat ik vind dat ik het ‘goed’ doe zeker voor mijn 2 jarige dochtertje maar nu het zo vroeg donker is voel ik dat al weer van binnen veranderen. blehhh. Jij hebt 2 kids las ik en ik ervaar het als super fijn dat ik een kindje heb, zeker om met beide benen op de grond te blijven staan. Hoe ervaar jij dit alles?
Groetjes Daisy
ik ben anneke uit drenthe, ik ben nog maar kort weduwe, en voel me erg eenzaam, ik vraag me af of er geen groep alleenstaanden is die samen uitstapjes organiseren, zoals ik zag in Brabant, niet echt om te daten
maar uit eten, een fietstochtje enz. misschien kan ik met iemand samen uit de regio iets op zetten. wie lijkt dit wat.
Hoi Daisy,
Dank je wel voor je reactie! Je beschrijft het inderdaad erg goed. Hoe vaak ik ook wel niet te horen krijg, “kon ik maar een stukje van je verdriet overnemen” Zo ontzettend lief bedoeld maar maakt wel dat ik me dan des te meer besef, dat niemand dat kan. En ik het dealen met het verdriet toch echt alleen doen! Ik ben helemaal niet somber of negatief ingesteld, juist het tegenover gestelde, heel positief.
Gelukkig heb ik inderdaad de kindjes! Zij houden mij absoluut op de been. Ik was zwanger toen mijn man overleed. Mijn dochter en mijn man hebben elkaar dus nooit ontmoet. Mijn dochter lijkt echt heel erg veel op mijn man. Wat soms confronterend is maar aan de andere kant ook weer heel erg mooi!
Door en voor de kinderen moet en ga ik door.
Al is het wel zwaar af en toe. Ik krijg echt zoveel liefde van ze. Maar door de tijd en energie die zij vragen kom ik soms niet aan mezelf toe… Naast de kinderen heb ik ook mijn werk en alle andere dagelijkse beslommeringen.
Het gevoel dat je soms krijgt van:”Oke zo gek doe ik het nog niet!” Herken ik absoluut! Dan ben ik eigenlijk best trots op mezelf.
Vorig jaar rond deze tijd werd ik nog erg geleefd, veel bezoek, telefoontjes etc. en heb ik de lange donkere eenzame avonden amper mee gekregen. Voor mij is het dus ook de eerste keer dat ik de avonden als zodanig ervaar!
Ik wens je echt heel veel sterkte!
En als je een keer buiten deze site contact wilt, laat het dan weten dan geef ik mijn email adres even door.
groetjes
Els
Hoi Els,
Ja lijkt me leuk om effe hier buiten te contacten.
maar je moet dan wel je mailadres op deze site zetten, niet erg???
Groetjes Daisy
Nee hoor geen probleem.
Hier komt ie: mispoes6@hotmail.com
kijk uit naar je mail.
groetjes
Els
Hoi Els,
volgens mij heb je hem niet ontvangen of wel??
Hallo
Mijn naam is Sebastiaan ben 32jaar en heb twee jaar geleden met zeer veel pijn in men gehele lijf en ziel mijn vrouw naar een begraafplaats moeten brengen.
We konden geen kinderen op de natuurlijke manier krijgen en waren daarom bezig met adoptie van een kindje uit China en we waren daarmee aardig opweg.
Totop de dag van vandaag voel ik het gemis van haar om me heen en kan me daarom zeer goed voelen in alle verhalen van de weduwnaars en weduwen die ik hier lees.
Bv de vakanties en verjaardagen en de reacties van andere mensen.
Ben in mijn uppie naar Italië gereden en naar Canada geweest(het was leuk maar je mist gewoon iets).
En ik geef ook toe dat ik al 2jaar mijn ogen dicht heb gehouden en me zelf voor de gekhield dat ik de enige was(hoewel mijn onderbewust zijn wel beter wist).
Heb kort en krachtig gezegt weer de hoefte voor gezelschap(is misschien wat kort door de bocht).
Groetjes Sebastiaan
Hallo,
Ik ben Guus ben net 60 jaar geworden en ben sinds een jaar weduwnaar. Mijn ervaring is dat de de eerste 4 mnd een soort verdovingsperiode is en daarna het echte besef pas komt dat iemand nooit weer terugkomt. Het alleen zijn valt echt niet altijd mee ondanks alle hobbies en contacten. Je komt altijd weer terug in een leeg huis. Ook heb ik veel gezamenlijke vrienden verloren, die werkelijk niets meer van zich hebben laten horen. Mij bekruipt vaak de gedachte voor wie is het nog belangrijk waar ik mee bezig ben je krijgt toch geen feedback van een ander. Daarnaast heb ik nog het gevoel nergens meer bij te horen.Ik zou graag weer gelijkgestemden willen ontmoeten in de buurt van Groningen.
Groeten,
Guus
Hallo Guus,
Ja een heel herkenbaar fenomeen dat je gezamelijke vrienden er mee verloor.
Bij mij is het zo, dat het collega’s zijn die niets meer van zich laten horen ondanks dat ze gezegt hebben dat ze langs zouden komen. En het gevoel hebben er nergens meer bij te horen is voor mij ook heel bekend en wel voor meer mensen denk ik.
Groet Sebastiaan
Beste allemaal,
mijn naam is Joanna, ik ben 53 en sinds 4 jaar weduwe. Wat Guus schrijft herken ik, je leven wordt kleiner dan het was, naast het verdriet dat je toch al hebt.
Ik kom wel eens een enkele keer een gescheiden man tegen, maar die kan dan alleen maar zeuren over zijn ex.
Het boel van Karin Kuiper heb ik ook gelezen, het is op sommige punten wel herkenbaar, maar als moeder van 3 kleine kinderen heeft zij toch ook weer heel andere problemen dan iemand die ouder is en echt alleenin huis achterblijft.
Weten jullie of er zoiets is als een lotgenorencontact voor mensen van mijn leeftijd, nog niet stokoud. Dan is het nl ook weer anders, denk ik. Ik woon in de randstad.
Groet Joanna
Hallo Joanna,
Ik ben 55 en sinds 7 jaar weduwe. Heel herkenbaar wat jij en Guus schrijven. Allereerst het verdriet verwerken is al heel wat, dat heeft voor mij wel zo’n 5 jaar geduurd voordat ik weer wat beter in mijn vel zat. Nu ben ik wel toe aan een nieuwe relatie maar over het algemeen kom je dan gescheiden mannen tegen. Ik voel me ook niet echt oud en zou graag lotgenoten tegenkomen die met elkaar iets willen ondernemen, wandelen, fietsen of i.d. Ik woon in de buurt van Gouda.
Groet Tiny
Lieve mensen,
Mijn man is volgend jaar 10 jaar geleden overleden. Ik was toen 43 jaar. De wereld stond stil ook al draaide deze door. In die boze wereld moest ik mijn plekje weer terug vinden. Dat is een strijd geweest. Een strijd die ik uiteindelijk gewonnen heb. EN HOE!!! Sinds 2,5 jaar heb ik een schat van een vriend. Hij is gescheiden en heeft 2 kinderen. Hij snapt heel goed wat mij is overkomen. Ik ervaar absoluut niet wat ik bij een aantal van jullie bespeur. Hij is gescheiden dus dat is anders. Ik vind dit zo jammer, want ook mensen die gescheiden zijn hebben verdriet en pijn. Weet je, ze zijn net zoals wij…. een mens. Een mens met een gevuld rugzakje.
Mijn vriend en ik staan nu op het punt om te gaan samenwonen. Ik ben weer heel gelukkig en vrolijk. Ik sta weer op met een lach; het leven heeft weer zin. Wat ik jullie wil meegeven: loop niet met een boog om een man of vrouw heen die gescheiden is. Geluk zit ‘m niet in dat etiketje wat we zo snel geneigd zijn op iemands voorhoofd te plakken. Geluk zit ‘m in de klik, in de chemie tussen 2 mensen. Aan geluk moet je werken. Het is geen éénrichtingsverkeer.
Ik hoop dat jullie allemaal weer iemand mogen vinden waar die klik mee is, weduwe of weduwnaar, gescheiden of gebroken relatie. Geen mens is geboren om alleen te zijn.
Groeten
Jeannette
Bijna 3 maand geleden is mijn mooie man gestorven aan longkanker samen hebben we voor zijn overlijden gevochten, hij voor zijn leven en ik voor zo goed mogelijke zorg, ik heb mijn man tot het eind zelf verzorgd, zelf alles gedaan zonder hulkp, mijn man was een trotse man en hij vertrouwde me overal mee, tot zelfs de injectie´s aan toe.
Ik heb hem beloofd dat ik bij hem zou zijn als hij stierf deze belofte heb ik in kunnen lossen, ik was dicht bij hem, hij was heel bang om te sterven en zeiden altijd tegen elkaar samen tot het eind, op het moment dat hij stierf was onze dochter 10 maand, we hebben samen maar heel kort van onze kleine kunnen genieten.
Veel andere mensen snappen niet wat voor verlies het is hun zijn met hun geliefde naar huis gegaan na de begravenis, ik moest die van mij achterlaten, dit doet veel pijn, heel veel pijn, het was zo´n fijne man.
Nu bijna 3 maand later gaat de wereld gewoon verder, maar hier in huis is het nog steeds stil, onbewust wacht ik totdat hij thuis komt, dat hij zegt dat het allemaal maar een boze draaom was en dat hij van me houd.
Bewust weet ik dat dit niet kan en mis ik hem enorm.
We hebben samen heel veel gedaan, nu moet alles alleen.
Als ik mensen van mijn leeftijd spreek die snappen dit niet, die snappen echt niet dat het verdriet door gaat, dat je geen zin hebt om weg te gaan.
Ik ben 26 heb een dochter van een hele lieve mooie man, de man waarmee ik altijd kon lachen die er altijd was, hij zei dat hij me meer had willen geven, maar zei tegen hem, dat als hij er was dat dat voldoende was, als ik maar bij hem kon zijn.
Nu is hij er niet meer, dat is pijnlijk heel pijnlijk.
Lisette
Hoi Lisette, ik zit in gelijke situatie als jij. Ik ben 28 en ben eind oktober mijn man aan een auto-ongeluk verloren, na de hockeywedstrijd, hij was op slag dood. Onze zoon was toen bijna 8 maanden. Inmiddels ben ik bijna drie maanden verder en het wachten herken ik enorm. Ik probeer ook alles wat ik met de kleine man meemaak te onthouden, want tja, ik moet het hem allemaal toch vertellen! Bij toeval kom ik op de site en lees ik je reactie. Ik heb verder geen “lotgenoten” gesproken. Mijn omgeving is wel enorm lief voor ons, maar het is een keiharde werkelijkheid! Ik leef de dag op de automatische piloot, maar ik mis iets. De vreugde is op het moment uit het leven. Gelukkig is het kleine mannetje gzellig en zorgt hij er voor dat ik door moet gaan! We zijn sterk, maar van binnen enorm verdrietig! Inge
Dag Inge
Wij hadden als “voordeel” dat we wisten dat mijn man niet lang meer zou leven, we hebben toen voor de kleine allemaal opname’s gemaakt hoe hij haar verzorgde, hoe ze samen buiten zaten, of leuke dingen deden.
Na zijn overlijden heb ik twee speelgoed kisten opgehaald, en heb hier al zijn persoonlijke spulletjes in gedaan, ook de dvd’s met opname’s, foto’s, zijn dingen die hij altijd bij zich droeg.
Mijn man heeft een enorm indrukwekkende begravenis gehad ook die heb ik met zijn toestemming laten filmen voor de kleine later, zij weet niets meer, ze vergeet en voor haar heeft ze mij altijd alleen gehad, zo zal ze het zien, mijn dochtertje is ongeveer net zo oud als jou zoontje.
En als ik me bedenk hoe lang haar leven nog is en hoeveel hij mist breekt mijn hart.
Nu bewaar ik zoveel mogelijk en heb zelfs iets lopen om zijn gehele medische dossier te krijgen zodat ze later zoveel mogelijk weet over haar vader, ik weet natuurlijk niet alles, maar kleine dingetjes zijn al voldoende om een geheel te krijgen.
En later zal ze dat denk ik zeker waarderen om iets tastbaars van hem te hebben.
hoi Lisette, Gelukkig was ik degene die de foto’s maakte en dat zijn er Sinds de geboorte van Siem nogal veel. Ook wij hebben de crematie gefilmd. Achteraf was dit ook voor mij prettig, daar ik niet alles heel bewust heb meegekregen. Ook heb ik de mensen gevraagd een herinnering aan Maurits op te schrijven zodat Siem later weet hoe de contacten zijn ontstaan. Dit alles ligt nu in twee grote dozen, klaar om tot boek te worden gemaakt. Ik wil hier binnenkort aan gaan beginnen. Vraagje: Ben je al weer aan het werk? Ik heb morgen een gesprek met de arbo en ga kijken om rustig weer eens wat te gaan doen. Al vind ik het wel wat hoor. We zijn in 2008 getrouwd, hebben een nieuw huis gekocht, Siem is geboren en Maurits overleen en dat in 8 maanden. Dus ik ga eens kijken of ik het allemaal trek….
Hallo Inge
Nee ik hoef niet te werken, alles was voor ons geregeld, dus kan gewoon voor de kleine blijven zorgen, wel verkoop ik dit huis, het is een mooi huis, maar mijn man is al i de plaats begraven waar ik ook wil wonen zodat ik zijn graf kan bijhouden en hij vond het een fijn idee om bij ons in de buurt te zijn en ik hem in de buurt te hebben.
Ook wij zijn in 2008 getrouwd in maart we wisten dat hij ziek was, maar als vrouw heb je meer te zeggen, dus heb ik alles toen voor hem geregeld en hij vertrouwde mij daarmee.
Ik weet niet uit welke regio je komt, maar hier zijn ze erg stug, dus hoop snel alles rond te hebben en terug te kunnen.
Alles weer zo gewoon zover als dat kan gaan.
hoi Lisette, ik woon in de regio Haarlem, ik heb het hier prima naar mijn zin. Ik heb trouwens gisteren een enorm goede site gevonden waar je je kunt aanmelden, kost wel 12 euro per jaar, maar zijn allemaal alleenstaande ouders, en je hebt ook een categorie voor weduwen, ik ben er helemaal blij mee. Heb er een bericht geplaatst en kreeg enorm aardige reacties. Welke regio woon jij?
Hoi Inge, ik zit in de betuwe op het moment, erg saaie omgeving voor een buitenstaander, maar goed dat er nog zoiets als de telefoon is, kan dus vaak naar mijn eigen omgeving in drenthe bellen, effe bij praten, verder zijn hier een paar maatjes van mijn man waar ik nog goed mee op kan schieten, maar verlang ook naar mijn eigen mensen gewoon weer mijn eigen familie en omgeving, toen mijn man nog leefde was ik daar niet zo mee bezig waren immers een toekomst aan het opbouwen, maar nu wil ik wel weer terug.
Leuk zo’n site, ach en wat is nou 12 euro.
Het is fijn om met iemand te kunnen praten die ook daadwerkelijk weet hoe je je voelt.
Dat vind ik tenminste.
is de site ouderalleen.nl en dan heb je een sub-categorie alleen-over, weet niet of je het wat vind, maar ik bene r erg blij mee!
hallo ik ben ilonka 40 jaar oud en weduwe sinds 2003 graag kom ik in contact
Zullen we eens een meeting organiseren, in het midden van het land? volgens mij hebben we heel wat te delen en van elkaar te leren .
Hoi Bernard,
Het is inmiddels al een paar jaar geleden dat je voorstelde een meeting te organiseren… Is het gelukt?? Ikzelf kom uit Zuid Holland en heb het idee dat er veel mensen uit het noorden en zuiden van het land komen…
Gr Debby
Lieve lotgenoten,
Hierbij in het kort mijn verhaaltje.
Ik ben een vrouw van bijna 61 jr. uit Zuid Holland. En komend juni is het 21 jr. geleden, dat ik mijn man verloren heb. Hij is op vaderdag overleden.
In die 21 jr. verschillende mensen leren kennen. Helaas stuitte ik vaak op onbegrip, wanneer ze ermee geconfronteerd werden. Ik heb twee kinderen uit mijn huwelijk. Bij het huwelijk van mijn kinderen, kwamen de nodige traantjes, dat papa er niet bij was. Ook toen mijn kleinkindertjes geboren werden, kwamen de traantjes weer. Ik wil hiermee zeggen, dat er op zulke emotionele momenten vaak totaal geen begrip is voor deze emotionele situatie, van de andere partij. Men zegt: het is toch zolang geleden! Jammer, maar ik heb geen energie meer gestoken in deze vriendschappen.
Ondanks deze trieste ervaringen, hoop ik toch die lieve man tegen te komen. Mijn maatje in voor- en tegenspoed.
Hallo,
Ik ben weduwnaar sinds November 2007 en nog steeds voelt het als de dag van gisteren het gemis is er elke dag nog van mijn vrouw ik heb mij aangemeld bij de Draaikolk hier zitten alleen maar weduwen en weduwnaars op en kan je ook met elkaar mailen een goed idee vind ik .Dus ik raad dus ook mensen aan om zich hierop aan te melden.
Hoi, ik ben sinds 6 jaar weduwe en heb twee kinderen, 16 en 10 jaar. Zijn er mensen (woonachtig in het midden van het land) op deze site die het leuk zouden vinden om met elkaar activiteiten te ondernemen ?
groeten
Hallo,
Ik ben nu 43, heb mijn vriendin verloren in 1999. Ik zou ook wel contact willen hebben met jonge weduwnaren/weduwen. Zo zit ik erover te denken om naar de Ontmoetingsdag Jong-partnerverlies op zaterdag 11 april 2009 in Denekamp te gaan (zie ook http://www.draaikolk.com/inhoudencolofon.html). Ik ga waarschijnlijk met de auto, vanuit het noorden en zou wel wat mensen mee willen nemen. Interesse ??, stuur me dan even een emailtje: zeiler2001@hotmail.com
Daarnaast heb ik het idee dat best wel veel mensen er voor in zijn om eens samen te komen in het midden van het land (middagje wandelen ?), maar iemand moet het initiatief nemen, en dat ik wel doen. Kortom, stuur me een email en bij voldoende animo probeer ik wat te organiseren.
Groetjes,
Jelle.
er is op hyves ook een jjpv site jongje partner verloren heet dat daar kan iedereen zich aanmelden ik ben er ook te vinden ilonka van hek graag ontmoet ik jullie daar
je kan me ook mailen iltje_@hotmail.com tot dan
ik ben sept 2008 mijn man verloren aan kanker,wij waren 40 jaar getrouwd dus een hele tijd samen
op het ogenblik heb ik het een plaatsje kunnen geven moet toch alleen verder hij wilde ook dat ik zou proberen om verder met me leven te gaan
wat ik het ergste vind zijn de weekenden de kinderen hebben hun eigen leven en gaan er met hun gezin opuit
vrienden die zijn over gebleven kan ik op een hand tellen
wat ik moeilijk vind is op vakantie gaan waar moet je heen in je eentje
ga zo nu en dan naar een bungalow park lekker met me hond want die sleept me er door deze meilijke tijd heen je moet aldoor de hond uitlaten en zo kom je dan altijd wel mensen tegen
maar al met al blijft het moeilijk
groetjes Rina
Lieve allemaal,
Wat doet het goed (hoe contrasterend dat ook is) dat er veel meer mensen zijn die zich voelen zoals mijn zoontje(11) en ik (46). Wij zijn onze papa en man op 23 april jl. verloren aan de uitzaaiingen van nierkanker. Drie maanden daarvoor liep hij nog 10km hard, judoode en rolschaatste. Het is zo onwerkelijk dat iemand je ontvalt in 3 maanden tijd.
We weren ons kranig, maar ik wil niet alleen leven. Ik word gek van iedereen die zegt dat ik rustig aan moet doen en de tijd nemen. What the heck, ik wil niet rustig aan doen, juist niet, want ik weet kwetsbaar een leven is en hoe snel het voorbij kan zijn. IK heb juist zin om met volle teugen van dit maffe, pijnlijke, kortstondige leven te GENIETEN en hopelijk iemand te vinden die dit ook durft.
Ik wens jullie allemaal de kracht die degene die ons achter hebben gelaten ons wensen. Een boek dat ik nu lees en wat aanspreekt is van OSHO, een andere kijk op sterven.
Zet m op en schrijf me alsjeblieft. Ik schrijf terug!
Ilse
O ik zie dat mijn email adres niet mee is gekomen. ilseflowers@hotmail.co.uk
Hallo,
Ben 30 jaar en heb een dochtertje van 2 jaar. Vorige jaar is helaas mijn man onverwachts overleden aan kanker. Heb een super moeilijk jaar achter de rug en het zal deels altijd moeilijk blijven maar toch zou ik graag in contact komen met iemand die een gelijksoortige ervaring heeft. Vind het alleen zijn niet erg leuk want heb veel te geven en ontvang ook graag weer 2 armen. Mijn man wilde ook niets liever dan dat ik mijn geluk weer zou vinden met iemand. Gezien mijn dochtertje van 2 jr. probeer ik ook om een vrolijke moeder te zijn en open te staan voor de dingen in het leven. Mocht je er ook zo over denken en het leuk vinden om eens te mailen dan zie ik graag je reactie tegemoet!
Groetjes Daisy
Hoi Daisy,
Ik sta al vaker op deze site en af en toe kijk ik er nog eens naar. Ik kan heel veel ervaringen met je delen zonder dat je alles uit hoeft te leggen want daar wordt je toch een partij moe van. Ik ben drie jaar geleden ook mijn alles verloren en ben ook met een baby van 8 maanden achtergebleven. Het is idd wat je schrijft; het is geven geven geven maar je wilt ook wel weer eens een schouder hebben om even op uit te rusten.
Ik zou het leuk vinden als je een mailtje stuurt. Mijn prive e-mail adres is; toonenlilian@hotmail.com
tot hoor eens
Hallo,
Ik ben een vrouw van 53 jaar en heb op 24 juni j.l. mijn allerliefste partner verloren aan een hartstilstand. Ik kan helemaal niet beschrijven hoe leeg en verdrietig ik me van binnen voel. Ik kom thuis en alles is leeg. Mijn theo was een man die aanwezig was en altijd thuis was als ik van mijn werk naar huis kwam. Verschrikkelijk gevoel. Ik weet op dit moment niet hoe ik hier doorheen moet komen en misschien dat iemand mij eens kan mailen die iets soortgelijks heeft meegemaakt.Zou ik heel fijn vinden.Ik woon in Heerlen helemaal in het zuiden dus.
groetje marian
mailadres per abuis niet meegezonden
mailadres is snoek56@ziggo.nl gr. marian
Goedenavond…
ook ik ben helaas één van jullie. Ook ik, nu 35 jaar, verloor mijn andere helft begin 2008 geheel plosteling toen hij 37 jaar was en aan een acute hartstilstand overleed. Bleef met twee schatten van kinderen achter waarvoor ik nu leef. Probeer zoveel mogelijk te doen en aan te bieden aan onze kinderen wat we eigenlijk samen van plan waren. Ja plannen hadden we genoeg alleen nooit gedacht dat dit ons ook zou treffen. Het gebeurt altijd zo bij anderen…. Maar ik moet het er mee doen het is zo onomkeerbaar, hier kan ik niet tegenop. Ben ontzettend blij dat ik mijn schat 17 jaar heb gekend dus ik weet wie hij is. Maar onze mannetjes zullen het nooit zo ervaren, daar zijn ze echt te klein voor. Ben wel altijd eerlijk naar de kinderen als ze vragen hebben en laat in ieder geval weten dat ze altijd met alle vragen bij me terecht kunnen. Merk dat ik een goed gevoel heb, hoe tegenstijdig het ook is en klinkt, maar dat ik het prettig vind om al jullie bovenstaande verhalen te lezen. Jullie durven te zeggen waar het op staat en ja ook ik voel me schuldig als ik eraan denk dat ik misschien nog eens het geluk zou mogen hebben om ooit iemand te ontmoeten. En ik ben dan ook van mening dat dat alleen een weduwnaar kan zijn omdat we elkaar dan zullen begrijpen zonder uitleg….. Merk ook jammer genoeg steeds meer dat als mensen vragen hoe het is dat ze dan graag willen horen dat het goed gaat. Ben eerlijk dat ik er soms geen zin meer in heb om uitleg te vertellen omdat ik ook niet als lastig gezien wil worden, het is allemaal zo dubbel. Wel duidelijk voor mezelf dat ik nu reageer op deze site dat ik er toch behoefte aan heb. Dankjewel voor jullie verhalen!
hallo,
Ook ik ben weduwe, al sedert 1986. En ik hoor jullie al denken, amai al zolang. Maar de tijd staat niet stil, en ook ik deed een stap met een keer. Mijn man is gestorven aan een hersenbloeding, en hij was 28jaar. Ik was 25 jaar en stond er met 2 kindjes verder alleen voor. Mijn kinderen waren dan 2 en 4 jaar. Ik ben al die tijd, bewust alleen gebleven. Omdat ik niet wilde dat er iemand tussen mij en de opvoeding van mijn kinderen zou staan.
Nu zijn ze het huis uit en hebben ze hun eigen leven, en voel ik nu nog meer wat het is om weduwe te zijn, maar ja ik ben niet alleen zoals ik op deze site lees.
Dank je wel ook voor jullie verhalen.
Op 15 juli heb ik de eerste keer op deze site geschreven. Iedere avond gekeken of zich al iemand gemeld had. Helaas niemand op mijn prive mail maar wel nog enkele reacties zo.Doet toch wel goed om ook die verhalen allemaal te horen want je denkt altijd dat alleen jij zoveel verdriet hebt. Ik heb het verhaal van Jelle gelezen en ben toevallig ook op de gegevens van de draaikolk gestuit en zou ook wel eens graag aan de een of andere dag willen deelnemen maar ik heb nooit alleen gereisd met de auto dus als er iemand is in Limburg die wellicht ook naar zo’n dag wil gaan laat het me dan even weten, misschien kan ik dan wel meerijden.
gr. marian
Ik ben sinds 8 jaar weduwe.Mijn man overleed door een medische blunder de pijn die ik afgelopen jaren gevoeld heb heeft mij ook gesterkt.
Mede omdat ik goed achter gebleven ben vind ik het ontzettend moeilijk om eem relatie aan te gaan,ik ontmoet vaak de verkeerde mannen die gescheiden zijn of een verborgen agenda hebben.
Ik ben nu 55 jaar,geef de moed niet op ergens zal er toch iemand rond lopen die de moeite waard is.
hi ik reageer voor mijn lieve dappere zus. ze is januari dit jaar haar lieve man door een verschrikkelijk ongeluk verloren. we steunen haar zoveel mogelijk en proberen er voor haar te zijn. nu geeft ze aan dat ze er aan toe is om met lotgenoten te praten. dat stukje kunnen wij haar niet geven. ze is net 50 geworden en woont in de achterhoek.
Als iemand mij een mailte stuurt,reageer ik altijd.Ben ook weduwe,sinds januari 2008,48 jaar,3 kinderen 1 nog thuis,andere 2 alleen het weekend. Woon in omgeving Hoogeveen.
Dag allemaal.
Ik ben net 45 geworden, ben volgende maand 2 jaar alleen. Mijn vriend was 37 toen hij binnen 4 maanden na constatering stierf aan longkanker. Toen hij 17 was, had hij al Hodgkin/lymfeklierkanker overleefd. Wij hadden (bewust) geen kinderen. Ja, op de hond na, is het stil in huis. Je komt op deze leeftijd veel gescheiden mensen tegen, maar weinig weduwen/weduwnaars. Als jullie jonge lotgenoten willen ontmoeten, kijk dan nu op de site: http://www.jong-partnerverlies.nl
Op zaterdag 7 november a.s. organiseren zij een lotgenotendag voor weduwen/weduwnaars onder de 50 jaar, in Twente. Ik ben daar nu 2 x geweest en ga straks voor de 3e x. Er komen mensen uit het hele land. Ik heb er heel veel aan (gehad)! Met name de herkenning in de gesprekken, je zit binnen 2 minuten te praten met mensen die je nog nooit hebt gesproken en snapt elkaar exact. Dat is echt een verademing, in welke fase van het rouwproces je ook zit. Ook de inleiding en het afrondend groepsgesprek van Marinus van de Berg zijn fantastisch, “je hangt echt aan zijn lippen”. Schrijf je gewoon in op hun site, daar krijg je geen spijt van!
Karin / Deventer.
hallo ik ben lily ben 50 jaar en mij gebeurde t dus 2 keer dat ik een partner verloor
in april 2005 verloor ik mijn eerste lieve man pieter met hem was ik 25 jaar gehuwd
in 2007 kwam ik kobus tegen ook een weduwnaar we kregen een relatie en hij stierf afgelopen januai aan kanker
langs deze weg zoek ik contacten met mensen die t zelfde hebben meegemaakt omdat zij elkaar volkomen begrijpen ook hoop ik weer in contact te komen met een leuke weduwnaar om t samen weer leuk te hebben na die vervelende tyd voor ons reageer rustig lily_bos2hotmail.com groetjes van lily
Hallo Lily,
Ik probeerde je een P.B. te sturen maar je
adres werkt niet.
Groet, Ad.
Hallo ik ben alie,49 jaar. Op 8 mei 2009 plotseling mijn man en maatje aan een hart stilstand verloren. Opeens klapt je wereld in elkaar. Zou graag in contact willen komen met andere weduwe voor een bakje koffie, een gesprek hoe zij hier mee omgaan misschien een keertje een dagje winkelen want allen doe je dit niet gauw.En als het contact klikt misschien in de toekomst samen een keer op vakantie. Ik woon in Rhenen en heb een zoon van 22 jaar nog thuis wonen.
alie :email adres a.wennekes@hotmail.com
Hallo, ik ben Babs en ben dit jaar 21 jr. weduwe. En vind het nog steeds moeilijk. Sinds het overlijden van mijn man heb ik problemen met mijn oudste dochter (40). Ik heb het gevoel alsof ik levenslang heb. In haar ogen doe ik alles verkeerd.In het begin hebben veel gepraat. Maar we zijn er tot op heden niet uitgekomen. Het wordt alleen maar erger. Ik word respectloos behandeld. Ik heb er ontzettend veel moeite mee. Het uit zich bij mij vnl. in lichamelijke problemen. Ik moet dit even kwijt.
Inmiddels is er een relatiebureau gestart dat zich richt op weduwen en weduwnaars. Meer informatie is te vinden op: http://www.a-life-to-live.nl/
Sinds 17 december 2009 is na bijna 9 jaar ziekte mijn lieve Lizet overleden aan de gevolgen van 2 hersentumoren. Ik moet nu verder met mijn zoon van 10. Goed om hier te lezen dat er hoopvolle mensen zijn.
Daar hoor ik gelukkig ook bij. Wij hebben de kans gekregen en genomen om ons voor te bereiden en hebben er alles uitgehaald. Maar nu verder. Wellicht tot ziens
op 12 september 2009 overleed mijn vrouw op 46 jarige leeftijd aan maagkanker.
ik ben 49 jaar en ben 30 jaar zeer gelukkig met mijn vrouw geweest. samen hebben we 3 kinderen, 9,12 en 15 jaar.
graag zou ik met mensen in kontakt komen die ongeveer het zelfde hebben meegemaakt (weduwen/weduwnaars)
liefst in de provincie groningen
ik ben een vader van 43 ik heb een zoontje van 4jaar ik verloor mijn vriendin het afgelopen jaar graag kom ik in kotact met een vrouw die soortgelijk heeft mee gemaakt liefts in omgeving Utrecht
Ik ben een vader van een 4jaaroude zoon wij willen graag in kontact komen met een vrouw in utrecht die net als ik ook haar partner verloor mischien voor vriendschap en vanaf daar zien we veder heraylu@hotmail.com
Ik ben 40 jaar en ben weduwe sinds 30 november 2009.
Ik heb 4 kinderen van 13, 10, 7 en 6. Ik kom uit België. Wie wil er met mij mailen ?
dedriemacaqui@hotmail.com
Dit is aan Jan (uit Groningen). Mijn man is vorig jaar april overleden. Ik voed onze zoon (11jr) nu alleen op en moet zeggen dat nu een jaar na dato het leven weer begint te glimmen. Ik mis mijn man dagelijks, en soms ieder uur, maar het lukt me toch om door te gaan. Dat zou hij ook gedaan en gewild hebben. Spiritueel gezien weet ik waar hij is en dat het daar fijn is. Daarbij ben ik een aan nieuwe liefde begonnen en prijs me gelukkig dat dit voor ons in de agenda zat. Als je wilt schrijven laat dan je email adres achter. Wie weet kan ik je ergens mee helpen.
Lieve groeten.
hallo,
ik ben sinds 3 jaar weduwe en mijn hondje clarence is mijn troost. zonder kinderen
Zelf ben ik op zoek naar een leuke man ( weduwnaar) die ook weer zin heeft om weer iemand te ontmoeten
Want alleen is maar alleen.
Zelf ben ik 47 jaar werkt zelf hele dagen.
groetjes Judith
Ik ben Erwin, weduwnaar van 44 en ben net mijn lieve vrouw verloren aan de gevolgen van Kanker.
Mijn zoon van 15 is zijn moeder dus ook kwijt en wij zouden graag verder willen met een nieuwe vrouw in ons midden.
Ook wij zoeken een weduwe om problemen met exen te voorkomen en om wederzijds verdriet te delen en te verwerken, om er vervolgens sterker uit te komen en het leven weer op te pakken en er weer wat moois van te maken.
Indien dit bericht gelezen wordt en je reageren wil….mail dan naar erwin7768@gmail.com
Hallo
Ik ben anne marie de moor ik ben 57 jaar en al vier jaar weduwe,
Mijn man is overleden aan alvleesklier ik heb hem zelf helemaal verzorgd tijdens zijn.ziekbed.We hebben samen nog veel kunnen praten en echt afscheid kunnen nemen.Het was een heel zware tijd ,en het afscheid is vreselijk maar dat hoef ik aan niemand uit te leggen.Het gemis blijft maar ik wil verder met me leven en dat zou me man ook gewild hebben
Ik werk nog ook is dit een goede uitlaatklep.
Ik woon in Ossendrecht rustig dorp en toch zo bij zee en de grote steden.
Hopelijk graag een reactie,
Groetjes
Anne Marie
Beste lotgenoten, ik ben Jeanne 53 jaar en sinds 10-2-2009 weduwe en zou graag in contact komen met weduwnaars dit omdat ik makkelijker met mannen kan praten als met vrouwen tja…….. dat is nu eenmaal zo. Ik hoop op reacties.
Groetjes Jeanne
Oh ja je mag me ook mailen op het volgende emailadres: jeanne_prive@hotmail.com
Groetjes Jeanne
Hallo sterke weduwen en weduwnaars,
Ik ben sinds april 2011 weduwe en verloor mijn man aan een hersentumor. Ik ben nu 33 jaar en helaas hebben wij samen geen kindjes mogen krijgen. Ik lees veel ‘oudere’ berichten en heb geen idee of jullie nog actief zijn op deze site. Ik vraag me af of er ook mensen zijn die tussen Leiden en Amsterdam wonen. Graag kom ik in contact met jonge lotgenoten…
Groetjes Debby
Hoi Debby
Mijn naam is Camelia en ik ben bijna 32 jaar.
Over een ,maand is het voor mij een jaar geleden dat mijn man is overleden. Ik ben ook op zoek naar jonge lotgenoten. Wij hebben helaas ook geen kindjes gekregen.
Ikzelf woon in den haag.
Hoi Debby,
Hopelijk heb je wat reacties mogen ontvangen.
Ik woon in de bollenstreek en heb 2 maanden geleden mijn vrouw verloren.
hallo frits er is hier niemand meer actueel op de site
Hoi Debby en Camelia,
Ik ben Erwin en ben mijn vrouw in 2012 verloren, in augustus dus nu anderhalf jaar geleden en ik woon in Den Haag.
Mja….jong lotgenootje? ik ben 45 en vind dat ook vééél te jong ;)
Mailen mag altijd!
hai , ik ben 7 jaar weduwe en een vrouw van 40 jaar. Ik ben zware slechthorende . Mijn man is 1 maand geleden overleden en was 55 jaar. Ik heb heel erg moeilijk in mijn eentje. Ben ook op zoek naar een man die ik kan gezellig praten. Mijn man was al jaren vrijgezel en had me gevonden. Zijn eerste vrouw was ik. Een mooie tijden gehad. En toen was hij heel ernstige ziekte aan zijn longenafzemen. (COPD) Hij lag lange durende ziekebed. Ik verzorgde hem in 24 uur per dag. Ik mis hem heel erg. Nu ben ik eenzaam en verdriet in huis. Mijn dochter woont samen met haar vriend. Ik heb geen ouders meer, al 14 jaar geleden overleden. Ik heb zwaar nu en weet niet wat ik moet doen. Ik voel me nu zo ongelukkig en veel verdriet :-(
Ik ben 38 en ook weduwe. Onze dochter van 9jaar is haar papa verloren. Het is nu ruim 7 maanden geleden.
Mensen die dit niet zelf hebben meegemaakt weten (gelukkig ) niet hoe het voelt om savonds alleen op de bank te zitten en alleen naar bed te gaan. Ik mis de genegenheid, een paar armen om me heen. Dat herkennen jullie vast wel.
Ik kom zelf uit het midden van t land en sta open voor mailcontact :-)
Ohja mijn email is suzanna@bit.nl
volgens mij is deze site niet actief
Mijn vrouw is 6 maanden geleden op 39-jarige leeftijd aan kanker overleden. Ik ben nu 36 jaar en kinderen hebben we niet kunnen krijgen door die ziekte. En nu moet ik doorgaan, dat was immers haar wens. Maar af en toe weet ik niet wat doorgaan precies inhoudt, alles voelt zo surrealistisch. Vooral als ik datingsites bezoek voel ik me daar niet in thuis. Misschien ligt het aan mij, maar ik kan geen platform vinden voor jonge lotgenoten.
Het is nu ruim 13 jaar geleden dat ik mijn grote liefde verloor, een stom ongeluk zij op de fiets door rood, de auto iets te enthousiast optrekkend. Overreden, ingeklapte longen, geen kans. Ik was toen 23.
Ben bijna al mijn vrienden van toen kwijt geraakt. Wel veel nieuwen gemaakt, maar om er echt over te praten is moeilijk en verzand vaak in algemeenheden. Zeven jaar geleden mijn huidige vrouw leren kennen, vrij snel gaan samenwonen en sinds bijna 5 jaar geleden ouders van inmiddels 2 kinderen.
Alles lijkt redelijk goed gekomen, maar steeds vaker voel ik mij heel alleen. Ondanks dat ik gelukkig ben met mijn vrouw, kinderen en werk. Zoals je van je kinderen evenveel houdt zo hou ik van beiden vrouwen evenveel. Maar voor iemand die dit niet heeft meegemaakt is dat niet te bevatten.
Graag zou ik met iemand praten die hetzelfde schuitje ongeveer zit als ik.