Steeds meer nieuwe datingconcepten proberen groot te worden op mobile in plaats op het web. De datingwebsites met lange vragenlijsten worden minder populair, terwijl een nieuwe generatie apps gericht op casual dating snel tractie krijgt. Grote inspiratiebron is uiteraard het succes van Badoo, dat HotOrNot overnam in 2012.

Nog een stuk platter zijn Grindr en Blendr, de location-based apps voor dating. Waar het bij Badoo nog draait om het vinden van een date, is Grindr eigenlijk alleen gericht op seks. Eén van de eerste apps gericht op flirten en seksdates die er ook in slaagt ook hetero-vrouwen enigszins aan zich te binden is Tinder.

Niets is zo snel als het vinden van een date op Tinder. Eerst logt de gebruiker in via zijn of haar Facebook profiel, wat het risico op ‘catfishing‘ verkleint. Na het selecteren van een aantal foto’s, en het invoeren van een aantal voorkeuren, begint het spel. Je ziet foto’s van de ander en kunt doorswipen bij geen interesse, of aangeven dat je geïnteresseerd bent. Nu de USP van Tinder: niemand op de site kan contact met je opnemen – ook zal nooit iemand ooit weten dat je geïnteresseerd bent, behalve als die ander ook geinteresseerd is in jou. Dat betekent een einde aan een van de grootste angsten van de online dater: afwijzing.

Tinder is een regelrechte hit op Amerikaanse campussen. Studenten kunnen makkelijk zien wie er in de buurt is en zin heeft in een date met hem of haar. Opvallend genoeg gebruiken ook vrouwen de app vrij intensief. Een van de oprichters van Tinder is een vrouw, dat helpt misschien.

De vraag die een columnist van Wall Street Journal terecht stelt is: wordt daten hiermee niet te gemakkelijk?

Waar zijn die tijden van vroeger gebleven, vraagt de auteur van WSJ zich weemoedig af, dat we elkaar tegenkwamen zonder tussenkomst van een scherm. Begin jaren ’90 gingen mensen nog naar feesten, bars, clubs om mensen te ontmoeten. Ze waagden een poging bij vreemden, wisselden visitekaartjes uit, en deelden hun telefoonnummer uit. Niemand die enorm afgeschrokken werd door de willekeurigheid van dit soort ontmoetingen. Nu trekken we ons terug achter beeldschermen, of dat nou monitors zijn of schermpjes van smartphones. Via sms’jes, e-mails, status updates, tweets en blogs, zijn afwijzingen makkelijker te verwerken. En nu halen we ook het laatste beetje afwijzing uit het (online) datingspel.

De moed achter online transparantie – de bereidheid om onszelf bloot te geven via YouTube videos, Instagram photos of Tumbl blogposts – komt niet overeen met wat we offline allemaal zouden laten zien. Want juist offline is een eventuele afwijzing extra voelbaar, en dus in het ergste geval extra pijnlijk.
Het succes van Tinder is verklaarbaar: het maakt het daten pijnloos en doodeenvoudig. Maar de vraag is of we hier uiteindelijk gelukkiger van worden.